Cytaty: Czarnobylska modlitwa - Swietłana Aleksijewicz
„Oficer polityczny czytał nam artykuły z gazet o „wysokiej
świadomości i sprawnej organizacji”, o tym, że już kilka dni po katastrofie na
czwartym reaktorze zatknięto czerwoną flagę. Powiewała. A po kilku miesiącach
zniszczyło ja promieniowanie. Zatknięto nową flagę. Potem jeszcze jedną... A
stare darli na pamiątkę, wpychali kawałki pod kurtkę, koło serca. Potem wieźli
do domu... Pokazywali z dumą dzieciom”.
„W sytuacji ekstremalnej człowiek w istocie nie jest tym
człowiekiem, o którym pisze się w książkach. Takiego, jakiego opisują w książkach,
nie znalazłem, nie spotkałem. Wszytko na odwrót. Człowiek nie jest bohaterem. Wszyscy
jesteśmy sprzedawcami apokalipsy”.
„Mówiłem sobie, że skoro nie potrafię nic zmienić w życiu
tego człowieka, to wszystko, co mogę, to zjeść z nim skażona kanapkę, żeby się
nie wstydzić. Podzielić jego los. Taki jest u nas stosunek do własnego życia. A
przecież mam żonę i dwoje dzieci, ponoszę za nich odpowiedzialność”.
„Masa kłamstwa wiążącego się w naszej świadomości z Czarnobylem
równa jest chyba tylko tej, którą wpajano nam w czterdziestym pierwszym roku...
Za Stalina...”
„Dali mi dozymetr, ale, po co mi on? Upiorę bieliznę, mam
bielusieńką, a dozymetr brzęczy. Przygotuję jedzenie, upiekę pieróg - brzęczy.
Pościelę łóżko - brzęczy. Po co mi to?”
„W domu zostawiliśmy mojego chomika, zamkniętego. Zostawiliśmy
mu jedzenia na dwa dni. A wyjechaliśmy na zawsze”.
„Kiedy dziewczęta w klasie dowiedziały się, że mam
białaczkę, bały się ze mną siedzieć. Nawet dotknąć mnie się bały. A ja
patrzyłam na swoje ręce... Na teczkę i zeszyty... Nic się nie zmieniło.
Dlaczego się mnie boją? Lekarze powiedzieli, że jestem chora, bo mój tato
pracował w Czarnobylu. A ja się urodziłam potem. Ale ja kocham tatę...”
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
0 komentarze:
Prześlij komentarz